کریپتوکارنسی یا رمزارز به دسته‌ای از پول‌های دیجیتال یا مجازی گفته می‌شود که در آن‌ها از رمزنگاری(کریپتوگرافی) برای تراکنش‌های مالی استفاده شده‌است.
به طوری که رمزگشایی آن‌ها بسیار دشوار و بعضا غیرممکن است.
کریپتوکارنسی توسط مرکز خاصی کنترل نمی‌شوند.
سریع و مقرون به صرفه‌اند و محدودیت جغرافیایی را از میان برداشته‌اند.
و از همه مهم‌تر با دغدغه‌ی حفظ حریم خصوصی ایجاد شده‌اند.
پس از تولد بیت‌کوین به عنوان اولین رمزارز کارا در سال ۲۰۰۹ ، تا به امروز بیش از ۱۹۰۰ رمزارز بوجود آمده‌است.
جدای تعدادی که اسکم و نامعتبرند، تعداد قابل توجهی از آن‌ها بر جنبه‌ی خاصی از بیت‌کوین متمرکز شده و به ارتقا و یا رفع مشکلات آن بخش پرداخته‌اند.
برای مثال رمزارز NEMبرای افزایش امنیت در حین کاهش هزینه‌های مصرفی به جای سیستم PoW بیت‌کوین ، از PoI استفاده می‌کند .
یا رمزارزیETH ایده‌ی پلت‌فرم بلاک‌چین قابل برنامه‌ریزی را مطرح کرده و امکان پیاده‌سازی نرم‌افزارها، رمزارزها و یا قراردادهای هوشمند بر روی بلاک‌چین اتریوم را فراهم آورده‌است.
در این میان کوین‌هایی مثل Dash، Monero، Zcash و چند رمزارز دیگر به بهبود وضعیت ناشناس نگه‌داشتن افراد پرداخته‌اند و نوآوری‌هایی در این زمینه انجام داده‌اند.
رمزنگاری
دانشی است که به بررسی و شناختِ اصول و روش‌های انتقال یا ذخیرهٔ اطلاعات به صورت امن می‌پردازد.
حتی اگر مسیر انتقال اطلاعات و کانال‌های ارتباطی یا محل ذخیره اطلاعات ناامن باشند.
رمزنگاری استفاده از تکنیک‌های ریاضی، برای برقراری امنیت اطلاعات است.
دراصل رمزنگاری دانش تغییر دادن متن پیام یا اطلاعات به کمک کلید رمز و با استفاده از یک الگوریتم رمز است.
به صورتی که تنها شخصی که از کلید و الگوریتم مطلع است؛
قادر به استخراج اطلاعات اصلی از اطلاعات رمز شده باشد و شخصی که از یکی یا هر دوی آن‌ها اطلاع ندارد، نتواند به اطلاعات دسترسی پیدا کند.
دانش رمزنگاری بر پایه مقدمات بسیاری از قبیل تئوری اطلاعات، نظریه اعداد و آمار بنا شده‌است.
امروزه به‌طور خاص در علم مخابرات مورد بررسی و استفاده قرار می‌گیرد.
معادل رمزنگاری در زبان انگلیسی کلمه Cryptography است، که برگرفته از لغات یونانی kryptos به مفهوم «محرمانه» و graphien به معنای «نوشتن» است.
کریپتوکارنسی ؛ قرارداد هوشمند
قرارداد هوشمند یک پروتکل کامپیوتری برای ایجاد یا بهبود قرارداد است.
قرارداد هوشمند امکان ایجاد تراکنش‌های معتبر بدون واسط را فراهم می‌کند.
این تراکنش‌ها قابل پیگیری و غیرقابل برگشت هستند.قرارداد هوشمند شامل تمام اطلاعات مربوط به شرایط قرارداد و اجرای تمام اقدامات هدف گذاری شده به‌طور خودکار می‌شوند.
اصطلاح قرارداد هوشمند اولین بار در سال ۱۹۹۴ توسط Nick Szabo استفاده شد.
قرارداد هوشمند می‌تواند بدون نیاز به فرد یا نهادی اجرا و اعمال شود. از این رو می‌تواند امنیت بیشتر و هزینه کمتری داشته باشد.
در مقابل، مواردی نظیر امکان بروز خطای انسانی (در هنگام نگارش کدهای قرارداد)
قوانین حقوقی غیرشفاف کنونی در کشورهای مختلف در قبال این شکل از قرارداد
و نیز هزینه بالای نگارش آن توسط برنامه‌نویسان از مهم‌ترین معایب قراردادهای هوشمند به‌شمار می‌روند.
گفتنی است برخی از انواع ارز دیجیتال پیاده‌سازی‌هایی برای قرارداد هوشمند ارائه کرده‌اند.
